Mickey's blog

Merry Christmas to everyone! Wish everyone a healthy and happy time for the rest of the year :). There are so many great (and hilarious) stories I want to share and write about. Particularly, as you might know from my previous post  that I have been helping my sister, Minnie, setup and run a new hostel located on Rachathewi (Hua Chang Bridge), called The Old Charm Hostel  for a couple of months now. Since then, we have welcomed many guests and some of them just added a lot of color to our lives. I wouldn't write a whole story here but just an Hors-d'oeuvre [ออร์-เดิฟ], we have a nice story of our guests to share: The South African student gang and Mr. Imai  (aged 80 and fought in the Vietnam war, World War II) from Japan. Merry Chirstmas everyone! Mickey

Thanks to my friend and my partner, Dr. Kid , I just had one of the most relaxing days of this year at Aleenta Resort & Spa , Pranburi. The resort is located in Pranburi, which is about 20 kilometers from the famous district of Hua Hin. "Serenity, Sun, Sea, and Jazz Music" are probably the best words that capture the core of this place. There is no television in the room, only books. Pranburi is not crowded as Hua Hin or Cha-am; there are no banana boats, jet skis, or horse ridings here. People who come here typically are looking for a quiet place for reading, clearing their minds, or spending a meaningful time with their love ones (not me in this case ;) ). For me, this was a chance to get away from the city and take the speed of my life down a couple notches. (picture below is me in the morning (7.30AM) figuring out how to play the rope swing in front of our room) I got to do many things I hadn't had a chance to do since I was a child; things like laying down

Sincerely love our King with all my heart. ทรงพระเจริญ.

I have such a horrible day today. Why is it? I caught one of MY students cheating on MY exam. I have to tell you catching a student cheating on the exam isn't fun, and if the student who got caught is someone you already knew in class, the sad and bad feelings were just mutiplied by 100 times :(. Catching a student cheating on his or her exam is one of the worst experience in teaching. This is a lose-lose situation. Why? On my part, I will have to go through all the 'cheating' protocol set by the university. It wasted both of my time and efforts and those two things are quite scarce in my life right now. Another bad thing is that I will become an unpopular teacher, not just for the student who gets caught, but for the friends and family of the student as well. How bad can it get...teaching in a class full of students that hate you. For student's part, the consequences are quite detrimental or even change the course of his or her life. The student will definitely re

I have a sister, Minnie (yeah, how's cute, isn't it? my name is Mickey and my sister is Minnie). We started talking about doing a hostel project together in July, 2009. We gave this project a name, The Old Charm . In the beginning, Minnie worked on the project part-time, juggling between her full-time job responsibility at PIA , a leading interior design company located in the Asoke area. It was just recently (about a month ago) that she made a drastic decision that my parents and I didn't quite agree with. She decided to quit her full-time job after just 4 MONTHS of working there. For me, I believe with her potential, if she can manage her time more effectively, she would be able to take on these two jobs gracefully. But well, she argued that at PIA, the things she was 'busy' doing, were not the things that help her grow up, both personalitywise and businesswise. She just really wanted to take on the hostel project full-time and that how she made up her mind.

ในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสเป็น speaker ในสัมมนาต่างๆหลายงาน สัมมนาบางสัมมนา speaker ก็ได้รับค่าตอบแทนมากบ้าง น้อยบ้างแล้วแต่กรณี แต่ในหลายๆสัมมนานั้นก็เป็นการพูดแบบไม่มีค่าตอบแทน ในความรู้สึกแรกๆ ที่ได้ถูกเชิญไปพูดในสัมมนาที่ไม่มีค่าตอบแทน ก็แอบรู้สึกเล็กๆได้ว่า เราได้ใช้เวลาและพลังในการเตรียมการสัมมนานี้มิใช่น้อย บางสัมมนาบางครั้งใช้เวลาในการเตรียมหลายวันที่เดียว เวลาที่ใส่ลงไปก็มากกว่า 10 ชั่วโมงก็ว่าได้ เอ้ะทำเยอะขนาดนี้ ทำฟรีแล้วมัน จะไหวหรือครับ ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวผมอยู่หลายรอบ แต่วันนี้ผมได้เจอ Article หนึ่งที่เขียนอยู่ใน Trump University ในหัวข้อ Five Things I Do Every Day มีหนึ่ง paragraph ที่เขาได้ให้คำตอบตรงกับความคิดเห็น (แก่ตัว) เล็กๆที่วนเวียนอยู่ในหัวผมมาพอสมควร paragraph นั้นเขียนไว้อย่างนี้ครับ Five Things I Do Every Day - Teach (is one of them) "Teaching serves two important purposes. First, sharing your knowledge with others is admirable, it’s a contribution to your profession. And when you teach you become an expert . Organizing you

วันนี้ผมได้เข้าร่วมฟังการสัมมนาโครงการนวัตกรรมวาณิชย์ (ปีสอง) ที่จัดขึ้นโดยคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ครั้งนี้ถือว่าเป็นการจัดนวัตกรรมวาณิชย์ในปีที่สอง ซึ่งเริ่มสานต่อจากปีที่แล้ว หัวใจสำคัญของโครงการนี้คือต้องการส่งเสริมให้ประเทศไทย คนไทย มีสินค้าทางปัญญา หรือที่เราเรียกว่าเป็นสินค้าชนิด (Intellectual Property (IP) -based product) เป็นของตนเองเสียที เรามีความรู้มากแล้วกับการปลูกข้าว กับการสร้างร้านอาหาร กับการผลิตเสื้อผ้าตามสั่ง กับการพาทัวร์ท่องเที่ยว เรารู้ว่าต้องทำอย่างไรกับธุรกิจเหล่านี้ ทำอย่างไรถึงจะได้กำไร ทำอย่างไรถึงจะประสบความสำเร็จ แต่ข่าวร้ายก็คือ ...ประเทศอื่นนอกเหนือจากประเทศไทย (เวียดนาม, จีน, มาเลย์เซีย) เขาก็รู้วิธีเหล่านี้เหมือนกัน ข่าวที่ยิ่งร้ายไปกว่านั้น ก็คือ ประเทศเหล่านั้นส่วนใหญ่ มีประชากรเยอะกว่าประเทศไทยหลายล้านคนนัก..(จีน = 1600 ล้านคน , เวียดนาม = 83 ล้านคน)...ถ้าเรายังแข่งด้วยธุรกิจรูปแบบเดิมๆ ไอ้หยา พี่ไทยของเราท่าจะเหนื่อยน่าดู ...นี่คือสิ่งที่พวกเรา ผู้ริเริ่มโครงการนวัตกรรมวาณิชย์ตระหนัก และพยายามสร้างสังคมและสิ่งแวดล้อมแห่งก

Received a very encouraging email from my student right after I finished the courses. It explains a lot of things why I want to work at the university. --the email after I took out my student's name-- เรียน อาจารย์กวิน สวัสดีค่ะ หนูแค่อยากจะบอกอาจารย์ว่าหนูดี ใจมากๆที่ได้มีโอกาสเรียนวิชานี ้ ต้องยอมรับว่าตอนแรกไม่ได้รู้ ลายละเอียดวิชาเท่าไหร่เลย รู้แค่ว่าเพื่อนๆออกร้านขายของ ย่างเสต็กทำเบอร์เกอร์ ก็แค่คิดว่าวิชานี้ดูน่าสนุกดี จัง และอยากรู้ว่าจะเรียนอะไรบ้าง แต่ทุกคนก็บอกเป็นเสียงเดียวกั นว่าน่าเรียนมาก เลยมาขออาจารย์ลงเพิ่ม และอาจารย์ก็ให้เขียน essay สุดท้ายทั้งหนูและเพื่อนก็ได้ เรียนทั้งคู่ แต่เพื่อนก็ไปติดอีกวิชาหนึ่ งทำให้ไม่ได้เรียน ก็น่าแปลกที่หนูยังยืนยันกับตั วเองว่ายังไงก็จะเรียนให้ได้ พอมาถึงตอนนี้หนูรู้สึกว่ามันคุ ้มค่ามากๆ หนูได้เพื่อนใหม่ และสนิทกับเพือนเก่ามากกว่าเดิม มากกกว่านั้นคือหนูได้แรงบั นดาลใจในชีวิตค่ะ หนูว่ามันยากมากที่สามารถทำให้ คนๆหนึ่งมีแรงบันดาลใจ และแรงกระตุ้นว่า จะต้องทำอะไรได้แล้วนะ ..ถ้าไม่ได้เรียนวิชานี้ ไม่ได้ฟัง guest speaker หนูก็คงจะยังใช้ชีวิต

Another semester is about to pass by...this semester is quite a fun quarter for me. I got to teach the Entrepreneurship class in my own style. It is interesting to see how students deal with activities and assignments I had given in class. Sure..not all the activities and assignments were great or match the class's objective..but well..a teacher needs to learn along with the students as well..right? There is another interesting thing that happened to me this semester. It was that I got asked by many students "why" I decided to work here at the university...to be the Arjarn (lecturer). At first, I was perfectly fine to be asked on this question..but as more and more students keep asking me the same question...I start to think..Hm... interesting .."Why NOT"? What is the thing that make having a career as a lecturer different than having a career in business, banking, engineering? As I ask the "Why NOT" question back to the students who asked me, I found

ผมเริ่มเปลี่ยนวิธีการนำเสนอการเรียนการสอนในวิชาของผมทีละเล็กละน้อยแล้วครับตอนนี้ ผมได้ทำการสอนมารวมๆแล้วก็ปีกว่าๆ เรื่องบางเรื่องได้มีโอกาสสอนแล้วมากถึงสามครั้ง สิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตได้คือสำหรับการสอนผ่าน Powerpoint slide ก็คือ เนื้อหาบางเนื้อหา บางทีผมรู้สึกว่าทำไมผมจะต้องพูดให้นิสิตฟัง ทำไมต้องอ่านเนื้อหาใน Powerpoint slide ให้นิสิตได้ยินด้วย โดยเฉพาะเจ้าตัว Bullet Points เนี่ย ตัวดีเลย เขียนขึ้นมา แล้วจากนั้นก็อ่านตามแต่ละ bullet bullet ไป คิดๆดูมันก็เขียนอยู่แล้วใน Powerpoint slide นิสิตก็น่าจะอ่านออก น่าจะอ่านออกตั้งแต่ชั้นประถมแล้ว แล้วผมจะอ่านให้นิสิตฟังทำไม... ดังเช่น slide นี้ที่ผมเคยใช้ในอดีต Title ของ slide: แรงจูงใจในเชิงรุกสำหรับการดำเนินธุรกิจระหว่างประเทศ ความสามารถในการทำกำไร (Profitability) การมีเอกลักษณ์ของสินค้า (Product Uniqueness) การมีเทคโนโลยีก้าวหน้า (Advanced Technology) ความสามารถของการบริหาร (Management Competency) ความดึงดูดในการจัดเก็บภาษี (Tax Scheme) พอเวลาผมสอน ผมก็อ่านตาม slide พร้อมกับอธิบายและขยายความต่อละหัวข้อ บางหัวข้อที่ดีหน่อยผมก็จะเสนอตัวอย่างให้

Yes, the title is right, I was really on TV last Friday (August, 4th 2009). I was on the show called "Surivipa", the popular talk show in Thailand....for like 30 seconds...hahaha..It wasn't like I did something crazy at the university or became a millionaire in the lightning speed, that all of the sudden, people start interviewing me (though I was working the later one for a while...seem to be at the turtle speed at the moment). In fact, I am part of the Cleo magazine's campaign and the reason I am on TV that day because Cleo wants to promote its campaign to the Thai people..so..nothing about me whatsoever. It was funny though being part of the show on that day. All we have to do was just walking and smiling. But doing only those two things took us like 4 hours to finish. It was fun though getting to know new people. Here is the link to the video clip Enjoy finding a waldo!

วันนี้ผมรู้สึกดีใจมากเมื่อได้รู้ข่าวว่าน้องหม่อง ทองดี จะได้มีโอกาสเป็น ตัวแทนประเทศไทย ไปแข่งขันการพับจรวดกระดาษที่ประเทศญี่ปุ่น ผมรู้สึกเคารพนับถือผู้ใหญ่หลายๆท่าน ที่พยายามดันน้องหม่อง ให้ได้ไปจนได้ เมื่อวานเมื่อได้ยินผู้ใหญ่ในกระทรวงมหาดไทย พูดยืนยันเพียงคำเดียวว่า "กฎหมายก็คือกฎหมาย" ผมรู้สึกแย่กับประเทศและผู้มีอำนาจปกครองประเทศอย่างบอกไม่ถูก กฎก็คือกฎ คนมาก่อนได้รับการรักษาก่อน คนมาหลังต้องต่อคิว ถ้ามีผู้ป่วยหัวใจจะวายต้องให้แพทย์พบเดี๋ยวนี้ พยาบาลจะต้องปฏิบัติตามกฎและให้อีกสิบคนที่มาถึงก่อนได้พบแพทย์ก่อน...จริงหรือ...แต่กฎก็ต้องเป็นกฎนะ?? There is one thing I learned during the time in the US, every rule HAS AN EXCEPTION. When I say every rule, I really mean EVERY. "แต่ถ้าให้น้องหม่องไป แล้วอีกสามแสน สี่แสนคนที่เค้ามาขอหละ จะทำอย่างไร?" ถ้าผมเป็นผู้ใหญ่และดูแลในเรื่องนี้ ผมจะบอกว่า ถ้าคนอีกสามแสน สี่แสนคน สามารถพับเครื่องบินกระดาษและบินอยู่ในอากาศได้นาน 12 วินาที ผมยินดีและเต็มใจ ให้เป็นคนไทยอย่างเต็มตัวเลย :-). แล้วคุณหละคิดอย่างไร?

รักชาติ หรืออยากรวย? ...คุณตัดสิน! Quite an interesting subject to ponder... Part (1) Part (2) Part (3) And the last one...Part (4)

เจอมาเลยเก็บมาฝากครับ You matter When you love the work you do and the people you do it with, you matter. When you are so gracious and generous and aware that you think of other people before yourself, you matter. When you leave the world a better place than you found it, you matter. When you continue to raise the bar on what you do and how you do it, you matter. When you teach and forgive and teach more before you rush to judge and demean, you matter. When you touch the people in your life through your actions (and your words), you matter. When kids grow up wanting to be you, you matter. When you see the world as it is, but insist on making it more like it could be, you matter. When you inspire a Nobel prize winner or a slum dweller, you matter. When the room brightens when you walk in, you matter. And when the legacy you leave behind lasts for hours, days or a lifetime, you matter. สวัสดีครับ

ตอนนี้ผมกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับการเขียนหนังสือในหัวข้อหนึ่งๆอยู่ครับ ที่จริงแล้วหัวข้อที่ผมสนใจและอยากจะเผยแพร่ให้ลูกศิษย์ผมมีความรู้นั้น มันก็มีค่อนข้างแพร่หลายแล้วในต่างประเทศ แต่ที่หัวข้อ หรือเนื้อความ ยังไม่สามารถไปถึงผู้รับข่าวสารได้มากพอนั้น เห็นจะเป็นเพราะความจำกัดทางด้านภาษาของคนไทยส่วนใหญ่ นั่นเป็นเหตุว่าทำไมผมกำลังจะเริ่มเขียนเกี่ยวกับหัวข้อนี้ หลายๆคนก็คงจะอดพูดกับตัวเองไม่ได้ ว่า โธ่ ก็คงเป็นหนังสือแปลอีกเล่มหนึ่งแน่ๆ แต่ขอบอกตอนนี้เลยนะครับ ว่าไม่ใช่ สิ่งที่ผมจะเขียนไม่ได้ based มาจากหนังสือเล่มใดเล่มหนึ่ง และก็คงจะไม่เป็นหนังสือที่มีตัวอักษรเป็นจำนวนมากด้วย ผมสัญญาว่าจะให้มีรูปภาพมากที่สุด เพราะผมเชื่อว่าคนชอบดูรูป แปลความหมายของรูปให้ตัวเอง มากกว่าการอ่านและฟังความคิดของคนเขียน ที่จริงก็คงจะใช้หลัก A Picture Worth a Million Words (ถ้าเป็นรูปที่ดีนะครับ) แต่ว่าจะเรื่องอะไร หรือในหัวข้อไหนนั้น ผมขออุบไว้ก่อนนะตอนนี้ครับ แล้ววันหลังจะมาโพสขอความเห็นผู้อ่านอีกทีนะครับ สวัสดีครับ

น่าจะได้ความรู้ และมุมมองใหม่ๆจาก video นี้นะครับ เฮ้ๆ ดีใจจังมีฝรั่งมาลุงทุน สร้างโรงงานในประเทศไทยอีกแล้ว! ...(หรอ) สำหรับคนที่ภาษาอังกฤษไม่เข้มแข็งเท่าที่ควร สามารถดู video clip นี้ฉบับ Thai Subtitle ได้ที่นี่ครับ http://www.storyofstuff.com/international/

ทุกอย่างในชีวิตของเราย่อมมีสองด้านเสมอ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกมองมันอย่างไร เลือกมองอย่างชาญฉลาดหรือว่าจะมองมันด้วยความ xxxx ใครช่วยทำเสื้อตัวนี้ออกมาขายหน่อยสิครับ ;)

วันนี้มีนิสิตหนึ่งคนมาปรึกษาผมว่าเค้าจะเลือกเรียนสาขาไหนเป็น Major ของเขาดี การเงินการธนาคาร หรือว่าการจัดการ นิสิตพงศ์บอกว่า เค้าสามารถมองอนาคตเค้าออกเลยถ้าเค้าเรียนการเงินการธนาคาร ภาพชัดเจนว่าเค้าจะทำอะไรเมื่อจบการศึกษา เป็นการเลือกที่ค่อนข้างจะ Safe... แต่ในใจลึกๆของเขา ชอบการจัดการมาก อยากจะออกมาทำธุรกิจของตนเอง แต่ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ตัวเลือกมีเยอะเต็มไปหมด เยอะจนน่ากลัว หลังจากคุยกับพงศ์สักพัก ผมก็พอจะรู้แล้วแหละว่าพงศ์จะเรียนอะไร แต่อยากให้พงศ์กลับไปคิดดูอีกทีหนึ่งแล้วตัดสินใจเอง ถ้าพงศ์ได้เข้ามาอ่านใน blog นี้ ผมก็อยากจะฝากบทความหนึ่งบทความนี้ให้ หวังว่าจะเป็นความรู้และกำลังใจของพงศ์และทุกๆคนที่กำลังตกอยู่ในสถานะการณ์ที่ต้องตัดสินใจกับสิ่งสำคัญของชีวิตครับ "When you look back there will be things you will regret. You made the wrong decision. Wrong. You made the right decision. Life is about decisions. 1. Am I going to have the practical car or the fast car? 2. Shall I go to college or get a job? 3. Will I have wine, beer, or water? Whatever decision you make is the only one

สิ่งที่หลายๆคนจะทำ ก็คงจะไปสมัคร The Star หรือว่า AF Academy..แต่ด้วยสมมุติฐานว่า อายุของคุณก็คงอยู่ระหว่าง 15 ถึง 30 ปี ลองคิดดูสิว่า ถ้าคุณอายุ 47 ปี ตกงาน และหน้าตาไม่ได้เหมือน บี้ หรือ โฟร์-มด และก็ยังไม่เคยจูจุ๊บใครในชวิตนี้ แล้ว คุณยังจะมีความฝันที่อยากจะนักร้องมืออาชีพอยู่หรือปล่าว ลองมาดูซิว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ Susan Boyle เค้าจะพูดถึงความฝันเค้าว่าอย่างไร และ react อย่างไรเมื่อเค้าได้ยินคนอื่นพูด หรือให้ความเห็นเกี่ยวกับ ความฝันของเขา  ไปดูกันครับ

ไม่ใช่วิชา เลข ภาษาอังกฤษ หรือวิทยาศาสตร์....แต่เป็นความเคารพในสิ่งต่างๆ เรียนรู้ในการเคารพตัวเอง (Learn to respect themselves) เรียนรู้ในการเคารพเพื่อนๆ (Learn to respect their school mates) เรียนรู้ในการเคารพครู อาจารย์ (Learn to respect their teachers) และที่สำคัญที่สุด เรียนรู้ในการเคารพการเรียนรู้ (Learn to respect learning) Think about it.... คุณหยุดเรียนรู้เมื่อคุณหลุดออกจากรั้วโรงเรียน หรือรั้วมหาวิทยาลัยหรือปล่าว ?

จะขับรถ Ferrari ซิ่งกับแฟนสาวแล้วก็เผารถทิ้งเหมือน คนนี้  หรือว่าคุณจะทำอย่างเช่นผู้ชายคนนี้

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก....

เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมกับนิสิตอีกสองคนได้ทำการ soft launch เวปไซต์ที่ชื่อว่า "ตั้งใจดอทคอม" ( http://www.tungjai.com/ ) ไอเดียหลักของเวปไซต์นี้คือเพื่อต้องการ ผลักดัน การศึกษาของไทยให้แพร่กระจายไปทั่วทุกแห่งของประเทศ ไม่ใช่แค่เพียงกระจุกตัวอยู่แต่เพียงที่กรุงเทพมหานคร โดยเฉพาะ สยามหรือพญาไท เราได้เสียงตอบรับอย่างอบอุ่นจากผู้ที่ต้องการจะเป็นติวเตอร์อย่างสอน ทางทีมงานรู้สึกดีใจ และกำลังพัฒนา feature ใหม่ๆให้ผู้ใช้สามารถใช้ได้สะดวกขึ้น และกำลังทำตลาดให้คนทั่วไปรู้จักเวป "ตั้งใจ"ของเรา ถ้าท่านอยากรู้ว่าตั้งใจดอทคอมคืออะไร สามารถเข้าศึกษาได้ที่นี่ http://www.tungjai.com/?ref=blog หรือเข้ามาอ่านแรงบันดาลใจได้ที่หน้า www.tungjai.com/Home/about_us ครับ ถ้าใครมี comment หรือ คำถามอะไร ก็เขียนลงมาใน comment ใน post นี้ได้เลยนะครับ ขอบคุณครับ

ผมเพิ่งจะอ่านหนังสือชื่อ Rich Dad, Poor Dad โดย Robert Kiyosaki จบครับ หลายๆท่านคงจะเคยอ่านหนังสือเล่มนี้มา(นาน)แล้ว ผมก็เป็นคนหนึ่งที่เคยอ่านแล้วครับ ครั้งที่ผมอ่านตอนนั้นจะเป็นฉบับภาษาไทย รู้สึกว่าจะเป็นประมาณตอนที่ผมเรียนอยู่ ม 3 ฮึ่มมมม ก็นานพอสมควรนะ ตอนนั้นที่อ่านก็ได้ความคิดความอ่านมากมายครับ แต่รู้สึกว่าตนเองเข้าใจแต่เพียงช่วงแรกของหนังสือ พอผู้แต่งพูดถึง ROI หรือ Put Option, Call Option, Sell Short เด็กชายกวิน ตอนนั้นก็รู้สึกว่าจะอึ้งกิมกี่ ครั้งนี้ ได้มีเวลาอ่านจากต้นฉบับภาษาอังกฤษจริงและมีความรู้พอประมาณต้านinvesting แล้ว ก็เข้าใจหมดทั้งเล่มแล้วครับ :) ที่จะเขียน Post นี้ เพราะผมไปอ่านเจอคำพูดนึงในหนังสือ Rich Dad, Poor Dad ฉบับภาษาอังกฤษที่ผมชอบ และอยากจะแชร์ให้ทุกคนอ่านด้วยครับ ซึ่งก็คือ... "In today's fast-changing world, it's not so much what you know anymore that counts, because often what you know is old . It is how fast you learn [that matters]. p. 223 ย้ำนะครับ how fast you learn..not how much you know!...so have you learned something new today? สวัสดีค

กล้าที่จะเปลี่ยน ? กล้าที่จะเสี่ยง ? สมมุติว่าเราเกิดอาการไอเดียบรรเจิดในสิ่งๆหนึ่ง โดยสิ่งๆนั้นเป็นอะไรที่ใหม่ ไม่มีใครเคยทำมาก่อน แต่ส่ิงที่เราคิด สิ่งที่เรานึกได้เป็นส่ิงที่ขัดกับทุกสิ่งทุกอย่างที่คนปัจจุบันในโลกเค้าทำกัน เราจะกล้าทำในสิ่งที่เราเชื่อมั้ย? กล้าเอาเงินตัวเองที่เก็บมา มาลงทุน กล้าเอาเวลาในหนึ่งชีวิตมาทุ่มกับมันมั้ย? คงจะแจ๋วน่าดู ถ้าคนบนโลกนี้ได้เปลี่ยนจากสิ่งที่เค้าเคยทำประจำ แล้วกลับมาใช้สิ่งที่ เรา เป็นคนนำเสนอขึ้น

ในขณะนี้ทุกคนในผืนแผ่นดินไทย แม้แต่สุนัขและแมวข้างถนน ก็คงจะได้แต่พูดถึงปัญหาเศษฐกิจของประเทศและของโลก ถูกต้อง ทุกคนได้รับผลกระทบ! แต่ผมขอบอกว่าตอนนี้แหละ คือโอกาสทองที่สุดของนักผู้ประกอบการ เวลาทองที่สุดที่คนส่วนมากที่ป่าวประกาศตัวเองว่าอยากเป็นเจ้าของธุรกิจ ร้องกระซิก กระซิก แล้วก็กลับไปทำงานในรังนกที่แสนจะปลอดภัย แล้วก็เหลือแต่เหล่าผู้กล้าตัวจริงที่กล้ายืนหยัด และเชื่อในความคิด ฝีมือ และทีม ของเขาเหล่านั้น สำหรับผู้กล้า (หรือผู้ที่กำลังจะหมดความกล้า)ที่ได้ผ่านมาใน blog ผม ผมขอให้ท่านชมวิดีโอด้านล่างเพื่อเป็นกำลังของท่านครับ (ผมไม่ได้ตัดต่อวิดีโอนี้เองนะครับ พอดีไปเจอมา ;) )

--Get this post from techcrunch.com-- Any entrepreneur will tell you it’s quite a thrill to start and grow companies, foster ideas and turn them into products people want to use, start a community and see it thrive, change the world (even if just a bit, for a tiny group of people). Many entrepreneurs consider it to be their destiny, and often they will tell you that they wouldn’t trade it for anything, regardless of the eventual outcome of the startup’s objectives. Being an entrepreneur is also damn hard, for thousands of reasons and then some. I would like to point you to a testimony of that undeniable fact, penned by one of the founders of web startup MakeFive . Eric Karjaluoto is his name, and his must-read blog post is titled ‘Why your web startup will fail‘ . Required reading for aspiring entrepreneurs! Here’s the gist, summarized in 6 points: - You won’t have an audience
 - You’re going to run out of cash
 - You’ll get frustrated
 - The emotional rollercoaster will beat you
 -